RSS feed
Blogging, over marketingmotieven en schizofrenie
Bloggen, het is al een tijdje hot. En de bedrijven beginnen het fenomeen ook steeds meer te ontdekken en er mee te experimenteren. Het is wel duidelijk, de blog heeft zijn plaats geforceerd in de interactieve marketingmix.
Zeer vreemd vond ik dan ook volgende zin in het laatste nummer van Bizz Magazine (ontdek trouwens hun blog): “.. een bedrijfsblog (mag) nooit deel uitmaken van de marketingstrategie van een bedrijf. We horen al overal public relations-mensen argumenteren dat hun bedrijf het beste is. Dat geloven mensen niet langer”. De uitlating in kwestie kwam uit een interessant interview met Robert Scoble, blogguru van Microsoft laat ons zeggen.
Ik vind dat opmerkelijk omdat het in mijn ogen getuigd van een zeer enge visie op marketing. Marketing is meer dan wasproduct reclame en kan echt wel subtieler zijn. Een bedrijfsblog is niet per definitie egotripperij.
Gezond boerenverstand denk ik dan. Weten dat je moet nuanceren, en ook weten dat alles wat je zegt in relatie tot je bedrijf gebracht kan/zal worden. Je bedrijfsblog ís marketing, of je het nu wilt of niet. Je kunt er maar beter bewust mee omgaan!
De laatste tijd lees of hoor ik mensen die een zekere mate van online schizofrenie ontwikkelen (lees bv het postje en de comments bij Smetty, gewaardeerde collega). Mag je online nog zeggen wat je wilt of denkt, is een veelgehoorde vraag. Mag ik kritisch zijn? Heb ik verantwoording af te leggen tov mijn bedrijf?
Ik heb hier eerlijk gezegd totaal geen problemen mee. Ik ben wie ik ben, en dat is zowel online als offline dezelfde Steven. Ik begrijp dat het voor sommige mensen niet evident is, en ken zeker ook het fenomeen van online persona, waar je als het ware een andere rol speelt en je dus sowieso anders voordoet dan je bent. Maar dat laatste is buiten categorie.
Wil je je privé blog en je professionele leven gescheiden houden: geen probleem. Je hebt hier recht op.
Als je jezelf echter kenbaar maakt als werknemer van een bedrijf, dan ben je, of je het nu wilt of niet, een ambassadeur van dat bedrijf. Je mening kan dan in relatie tot je bedrijf gebracht worden, en alleen al om die rede heb je een verantwoordelijkheid. Wil je dit niet, kom er dan niet openlijk voor uit wie je werkgever is. Wees hier vaag over, dan nog kan je eventuele persoonlijke frustraties of bedenkingen voldoende kaderen en nuanceren.
Een blog heeft trouwens een groot voordeel tov offline communicatie: je kan de tijd nemen om zowel na te denken als te formuleren. Dit is een luxe, maak er gebruik van!
Niet openlijk uitkomen voor je werkgever is geen probleem als je niet over je beroepsbezigheden blogt.
Niet de volledige waarheid vertellen kan ook het verschil maken tussen een blogger die er toe doet, en één van de zovelen.
Mijn post ging over mijn rol die veranderd is. Ik ben nu ambassadeur, dat klopt. En als die gaat duiken of pintjes pakken, dan heeft de firma daar niks over te zeggen. Maar als ik een uitspraak doe waarop de firma aangesproken wordt, dan heb ik een probleem met mijn ambassadeurs rol.
Je kan die rol verdoezelen zoals jij voorsteld, maar uiteindelijk ontkom je er niet aan. Je zal je verantwoordelijkheid moeten opnemen. De meest veilige optie is natuurlijk om geen zaken te bloggen waaraan anderen zich kunnen storen.
Ik heb een nieuwe job, ben daardoor ambassadeur geworden en dat brengt andere verantwoordelijkheden met zich mee. Ik zou dat evolueren noemen.
Ik denk dat je ook anoniem over je beroepsleven kan bloggen hoor. Veel mensen willen waarschijnlijk geloofwaardigheid halen via hun werkgever, en maken hem daarom bekend. Dat is ok, maar de gevolgen van die keuze zijn wel de ambassadeursrol waar je bewust mee moet om gaan. En als je pinten gaat pakken is die rol niet relevant.
Ik haal je trouwens niet aan als "slecht voorbeeld" ofzo he Smetty. In tegendeel, ik denk dat je een waardige ambassadrice bent. De rede dat ik naar je post link is omdat je het ook over die dualiteit had.
En niet over dingen bloggen waar andere zich aan kunnen storen lijkt me geen optie. Dan kun je namelijk beter zwijgen
Je moet er gewoon voor zorgen dat 1/ je de zaken beredeneerd, en 2/ je je bewust bent van je rol als ambassadeur.
Als ik anoniem ga, dan ga ik niet over mijn werk bloggen. Ze zouden mij toch snel kunnen identificeren…
Het zou dan echt iets totaal anders moeten zijn. Maar ik heb dan onmiddellijk geen inspiratie meer. Dus zal ik het maar bij Smetty houden.
Ik ben ook een bloggende These Day’er maar ik denk niet dat ik een ambassadeur voor These Days ben.
Mijn blog gaat vooral over de dingen die mij kunnen boeien en het feit dat ik bij These Days werk is niet relevant.
Wij (bij These Days) zijn vooral mensen die een passie hebben voor het internet of voor de reclame en dus is het logisch dat een deel van onze ik ook online bestaat.
En het is zoals steven zegt, je bent dezelfde in je blog als dat je bent aan de toog, aan de toog ben je ook gaan ambassadeur voor je werk.
Maar net zoals aan de toog maak je op je blog ook geen geheim van je werk. we zijn trotse These Day’ers en iedereen mag dat weten maar ik ben maar 1 en These Day’s is over de 40 man.
En idd steven, je functie kan je geloofwaarigheid goed omhoog halen maar je neemt naast geloofwaardigheid ook de ballast mee van die naam.
Een vrije blogger zijn lijkt me leuker.
Dag Peter,
Om te beginnen is dit een discussie die ik alleszins zou willen loskoppelen van These Days. Het is een theoretisch stukje, en TD is wat mij betreft een geval dat die theorie ondersteunt.
Ik begrijp je standpunt, heel goed zelfs, maar ik kan er niet mee akkoord gaan. Voor mij ben je aan de toog ook een ambassadeur. Voor mij ben je altijd een ambassadeur, tenminste als je werk ter sprake komt.
De rede is heel simpel: mensen vormen zich beelden op basis van gebeurtenissen. Wie zei het weer: image is more important than reality. Als ik naar mezelf kijk zie ik dat ook ik bedrijven beoordeel op basis van hun medewerkers, dat kan ook niet anders. Functie speelt geen rol.
Nu dit is niet per sé slecht nieuws. Ik ben er van overtuigd dat het bij de meeste mensen op een natuurlijke manier wel los loopt. De identiteit van een bedrijf wordt gevormd door al zijn medewerkers, dus je hebt sowieso al een invloed op het bedrijfsplaatje.
Nu ik weet wat je bedoelt .. freedom of speech, vrijheid .. van die dingen, right? Wel om te beginnen is een ambassadeursschap niet onmiddellijk een bedreiging voor deze dingen. Je weet zelf wel wanneer je te ver gaat .. als je openlijk kwaad spreekt over je bedrijf bv ga je in ieder geval over de schreef, ambassadeur of niet.
Trouwens, het is goed mogelijk die dingen gescheiden te houden. Denk maar aan die andere bloggende collega. Die blogt weliswaar over werk gerelateerde dingen, maar maakt zich nooit kenbaar als werknemer van.
Maar we praten er wel eens IRL over, als je daar interesse in hebt.
In mijn geval is de hoeveelheid ambassadeurschap vooral afhankelijk hoe lang ik al aan die toog sta
Maar er is idd geen ontkomen aan, als je voldoening uit je job wil halen, dan maak je deel uit van je bedrijf en ga je dat in geen geval ondermijnen.
Je reinste deontologie eigenlijk.
hi, voor mij staan die dingen (net zoals Steven het beschrijft) niet los van elkaar. Elke werknemer (die zijn job graag doet bij dat bedrijf) is in zekere mate ambassadeur van dat bedrijf. Wil dat zeggen dat je niets mag zeggen of vertellen dat niet direct in lijn ligt met je bureau? Natuurlijk wel, zolang dat het maar in een juiste context gebeurt. Ge zegt tegen uw lief soms ook dingen die hij/zij niet graag hoort maar dat wil niet zeggen dat ze niet mogen gezegd worden. Zolang je the big picture maar ziet.
Je hebt nu eenmaal een zekere verantwoordelijkheid (en een vertrouwen van je bedrijf).
Aan de toog ben je trouwens ook een ambassadeur. Het verschil is enkel dat dat in een besloten kring is terwijl bloggen een publiek gegeven is, zwart op wit. Iedereen leest mee he.En dat maakt het extra interessant en delicaat