Some minor issues

Bloggen, het is al een tijdje hot. En de bedrijven beginnen het fenomeen ook steeds meer te ontdekken en er mee te experimenteren. Het is wel duidelijk, de blog heeft zijn plaats geforceerd in de interactieve marketingmix.

Zeer vreemd vond ik dan ook volgende zin in het laatste nummer van Bizz Magazine (ontdek trouwens hun blog): “.. een bedrijfsblog (mag) nooit deel uitmaken van de marketingstrategie van een bedrijf. We horen al overal public relations-mensen argumenteren dat hun bedrijf het beste is. Dat geloven mensen niet langer”. De uitlating in kwestie kwam uit een interessant interview met Robert Scoble, blogguru van Microsoft laat ons zeggen.

Ik vind dat opmerkelijk omdat het in mijn ogen getuigd van een zeer enge visie op marketing. Marketing is meer dan wasproduct reclame en kan echt wel subtieler zijn. Een bedrijfsblog is niet per definitie egotripperij.

Gezond boerenverstand denk ik dan. Weten dat je moet nuanceren, en ook weten dat alles wat je zegt in relatie tot je bedrijf gebracht kan/zal worden. Je bedrijfsblog ís marketing, of je het nu wilt of niet. Je kunt er maar beter bewust mee omgaan!

De laatste tijd lees of hoor ik mensen die een zekere mate van online schizofrenie ontwikkelen (lees bv het postje en de comments bij Smetty, gewaardeerde collega). Mag je online nog zeggen wat je wilt of denkt, is een veelgehoorde vraag. Mag ik kritisch zijn? Heb ik verantwoording af te leggen tov mijn bedrijf?
Ik heb hier eerlijk gezegd totaal geen problemen mee. Ik ben wie ik ben, en dat is zowel online als offline dezelfde Steven. Ik begrijp dat het voor sommige mensen niet evident is, en ken zeker ook het fenomeen van online persona, waar je als het ware een andere rol speelt en je dus sowieso anders voordoet dan je bent. Maar dat laatste is buiten categorie.

Wil je je privé blog en je professionele leven gescheiden houden: geen probleem. Je hebt hier recht op.
Als je jezelf echter kenbaar maakt als werknemer van een bedrijf, dan ben je, of je het nu wilt of niet, een ambassadeur van dat bedrijf. Je mening kan dan in relatie tot je bedrijf gebracht worden, en alleen al om die rede heb je een verantwoordelijkheid. Wil je dit niet, kom er dan niet openlijk voor uit wie je werkgever is. Wees hier vaag over, dan nog kan je eventuele persoonlijke frustraties of bedenkingen voldoende kaderen en nuanceren.

Een blog heeft trouwens een groot voordeel tov offline communicatie: je kan de tijd nemen om zowel na te denken als te formuleren. Dit is een luxe, maak er gebruik van!

Naar het schijnt mogen we niet meer linken naar de website van MM. Zie rode tekst beneden aan de pagina.
Bizar.

Ik zit het al een tijdje te zeggen tegen iedereen die het horen wilt: 2006 wordt hét jaar van de convergentie. De reikwijdte van deze bewerking gaat voorbij deze post, dus daar kom ik later wel eens uitgebreid op terug. Maar convergentie wil in het algemeen zeggen: samengaan. De specifieke invulling kan vele kanten op gaan.

Eén van deze invullingen is het verspreiden van televisieprogramma’s. Ik heb het daar al eens over gehad in mijn TV 2.0 post. Daar ging het echter vooral over het 2.0 gedachtegoed, niet over de concrete verspreiding.

In het geval van de concrete verspreiding zien we nu 3 (commerciële) voorbeelden aan het convergentielandschap timmeren:

• Via 3G kan je televisie op je GSM bekijken. Proximus zorgt voor een concrete invulling
• Via iDTV kan je programma’s herbekijken. Eén heeft met “Net gemist” een programma-aanbod in de VOD bibliotheek.
• Programma’s betalend aanbieden via bv internet. Talpa heeft dit gelanceerd en noemt het “Programma gemist“. Je kijkt online of download het programma. Een latere koppeling met een vodcasting service (en mikken op bv i-pod of andere mobiele mediaplayers) ligt voor de hand. Via DRM wordt er gezorgd dat enkel betalende kijkers de content te zien krijgen.

Allen zijn ze een eigen invulling van hetzelfde idee: content verspreiden op niet-conventionele manieren kaderend in een businessplan. Op zich is er niets nieuws onder de zon, maar het feit dat men bezig is met het uitrollen van deze diensten, op korte termijn en op verschillende dragers, versterkt mijn overtuiging dat er dingen te gebeuren staan.

Zoals de meeste onder jullie wel weten hebben we in België twee types van digitale televisie: over de kabel, en over IP. Over de kabel is het best te vergelijke met klassieke televisie transmissie, enkel de informatie wordt digitaal getransporteerd ipv via analoge golven, en dat heeft een aantal voordelen. Via IP, Internet Protocol, gebruik je gewoon het internet om televisie te kijken. Niet via je pc nee, gewoon via je tv: de internetkabel gaat in de set-top box en die vertaalt het kanaal naar je scherm.
(more…)

Toegegeven, ik vind het altijd heel boeiend om bij interessante mensen te kunnen binnenkijken. Ik hoop iets te kunnen bijleren en de dingen in een ander perspectief te zien, en zo mezelf dus ook een beetje uit te dagen. Ik vind het altijd interessant om visie te lezen, en als dat dan nog van iemand is waarvan je kan uitgaan dat hij/zij een zeker intellect of ervaring heeft, maakt dat de dingen alleen maar aantrekkelijker. Zoals een CEO dus. Het is een beetje een kwaliteitskeurmerk, niet zoals hier dus

Het initiatief van de Standaard.biz, de CEO blogt, vind ik dan ook een zeer leuk initiatief. CEO’s van allerhande bedrijven, klinkende namen, die steeds een week een forum krijgen. Vaak hebben ze geen ervaring met bloggen, en op deze manier is het een kleine stap om er toch eens mee te maken te krijgen.

Hoewel ik het concept nog steeds geslaagd vind, ben ik een beetje teleurgesteld in de uitwerking. Laten we als voorbeeld de recente bijdragen van Mimi Lamote, topvrouw van SCF/E5-mode nemen. Pas op, ik heb ontzettend veel respect voor mevrouw Lamote en voor wat ze bereikt heeft. Het is dan ook geen persoonlijke kritiek op haar. Maar hoewel de stukken goed geschreven zijn vind ik ze weinig toegevoegde waarde hebben. Het is leuk om te lezen, maar we komen zo weinig te weten over wat haar job nu eigenlijk inhoud. Er staan veel privé dingen bij, en de zakelijke dingen worden eerder oppervlakkig behandeld. Op een CEO blog verwacht ik nu net zakelijke inzichten. Voor de privé informatie zal ik Humo wel lezen.

De stukken van Karel Van Eetvelt (UNIZO) liggen dan wel meer in de lijn van mijn verwachtingen. En George van Nevel was in de aanloop van het marketing congres ook wel interessant. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nu niet meer alle stukken heb teruggelezen, daar neemt de vermoeidheid het over van de ernstige journalist, dus mogelijk heb ik een foutief beeld op basis van de laatste week. Ik beloof plechtig dat ik er nog wel eens helemaal zal doorgaan.
Misschien is er gewoon wat begeleiding nodig?

Helemaal interessant is natuurlijk als de CEO’s hun eigen blog beginnen en het volledig zelf in handen nemen.
De blog van Bart Becks (CEO Skynet) is wel leuk. Er zijn een paar minpuntjes: hij post veel te weinig en ook veel te weinig over zijn job en jobinhoud. Maar daarnaast heeft hij denk ik een mooie balans tussen privé en visie/rede.

Omdat de klassieke 7 wereldwonders gedateerd, en jammer genoeg ook grotendeels versleten zijn worden er 7 nieuwe gekozen. Het kiezen zelf gebeurt in een wereldwijde televoting. Alle info kan je lezen op deze website.

Stemmen voor de wereldwonders, is dat wel done? Ja en nee.

Ja, want de originele 7 wereldwonders waren in feite ook niet meer dan een soort reisgids. Een lijstje van het beste wat de wereld te bieden had, het beste door mensenhanden gemaakt.

Nee, want door zo’n globale stemming wordt het spel herleid tot een publiciteitsstunt waar de betreffende landen veel moeite zullen doen om tot de 7 te horen. Op dat moment is er niet meer sprake van een objectieve stemming en dat is gezien de materie bijzonder jammer.

Bovenstaande dualiteit vinden we ook terug in de shortlist van 21. Je kan er dingen vinden als het Colloseum en de Taj Mahal, maar evengoed het vrijheidsbeeld en het Syndey Opera House.

Zelf zou ik stemmen op de Chinese muur denk ik.