Some minor issues

Humo wordt 70 jaar, en dat moet uiteraard gevierd worden.

Vorige week werden we al verrast op een nieuwe website. De vorige had er dan ook al de nodige jaren dienst op zitten. De nieuwe structureert de enorme hoeveelheid informatie gewoon ook veel beter.

Check het verjaardagsspel dat we bij These Days voor hen ontwikkeld hebben. Drie weken lang kun je iedere dag toffe prijzen winnen.

Hoe ver kan je gaan met humor? Wat is er grappig en wat niet? En bovenal, wat is er aanvaardbaar, wat verwerpelijk en wat niet meer tolereerbaar. Ook binnen de reclamewereld begint deze vraag aan belang te winnen.

De grenzen van humor zijn de afgelopen weken nog eens heel duidelijk getekend door de Mohammed cartoons. Deze humoristische uitingen hebben uiteindelijk geresulteerd in ettelijke doden en op dit moment is er zelfs een prijs van $ 25.000 geplakt op het hoofd van de cartoonist. Not funny!

Maar ik was toch ook verbaasd toen ik daarstraks op Adverblog commentaar las op een campagne van Humo. De meeste onder jullie zullen hem nog wel kennen: <%popup(20060218-humo4.jpg|600|419|je ziet 2 piloten in Humo lezen terwijl ze op de WTC torens afstevenen)%>. Een redelijk oude campagne ondertussen.
De commentaren waren niet mis, lees ook Coloribus trouwens. Een heel aantal mensen vinden de advertentie wansmakelijk en over the top. Diezelfde mensen vinden trouwens <%popup(20060218-humo1.jpg|600|419|de advertentie waarin Sadam Hoesein gevangen wordt terwijl hij de Humo leest)%> (en dus dezelfde onderdompeling dus onoplettendheid/onvoorzichtigheid suggereert) fantastisch.

Ik kan haast niet anders dan denken dat deze commentaren over het algemeen van de Amerikanen komen. WTC vinden ze verschrikkelijk, en er mag niet mee gelachen worden; Sadam in de boeien slaan is geweldig en mag bron zijn van eender welke spot.

Zijn dit dan de grenzen van humor: humor stopt daar waar andere mensen zich aangesproken kunnen voelen. Waarschijnlijk ergens wel.

Dat is enerzijds jammer, want veel humor zal er dan niet meer overblijven. Er zal altijd wel iemand zijn die zich aangesproken kan voelen. Betekent dit dan het einde van humor? Nieterminst.
Maar mensen moeten dringend opnieuw leren relativeren en interpreteren. Humor staat nooit op zich, maar is altijd gebonden aan een macroculturele context. Dat we bepaalde dingen grappig vinden en andere niet heeft te maken met onze opvoeding en omgeving. Daarmee zullen er altijd dingen zijn die we niet grappig vind of zelfs niet kunnen appreciëren. Alleen moet je dit gegeven for granted durven nemen en er mee kunnen omgaan. En er mee kunnen omgaan betekent ook vermijden of je er niet druk in maken.

Je ziet duidelijk dat patriottisme een zéér belangrijke rol speelt in de aanvaarding van humor. Laten nu zowel de Islamieten als de Amerikanen zeer patriottistische volkeren zijn. Ze voelen humor tov hun cultuur, hun verleden, hun helden en hun drama’s als iets zeer bedreigends en spottend. Cultuur ondermijnend als het ware. Vandaar de overdreven reacties.
Gelukkig zijn de Amerikanen dan wel niet zo extreem. Maar in hun manier van redeneren zien je ze wel dezelfde logica volgen als de Islamieten ivm de cartoons.

Voor alle duidelijkheid, ik heb niets tegen de Amerikanen, en ook niets tegen de Islamieten. Ik probeer alleen even de voorbije gebeurtenissen te kaderen, en een verklaring te zoeken voor de reacties. Die meen ik te vinden in de macroculturele context waar patriottisme een zeer grote drijfveer kan zijn.

Persoonlijk heb ik niet zo snel problemen met humor. Alleen als die direct ten koste gaat van iemand die betrokken is, zoals iemand belachelijk maken waar die persoon bij staat om zelf te scoren. Voor de rest ben ik redelijk open minded.

Duval Guillaume, met jullie kantoor in NY, weet waar jullie aan beginnen zou ik zo zeggen

Soms staat onrecht ver van ons af. Aardbevingen, Tsunami’s, orkanen. In het beste geval krijgen ze ons zover geld te doneren .. wat goed is natuurlijk.

Maar je kunt ook meer doen. Zo bewijst mijn goede vriend Bart Stassen. Zoals je op zijn website helping out kan lezen heeft hij redelijk impulsief zijn skivakantie opgeofferd om richting New Orleans te vertrekken. Na orkaan Katrina is het ginder immers nog steeds een puinhoop. Bart heeft aangeklopt bij hulporganisatie Acorn en zit op dit ogenblik in de States om puin te ruimen.

Ik ben enorm trots op Bart en wens hem alle geluk en moed dat hij ginder nodig zal hebben. Bart’s verhaal bewijst dat je altijd kunt helpen, dat je altijd meer kunt doen en dat je het lot in eigen handen kunt nemen.

BTW: vanavond gaat hij proberen wat foto’s online te zetten.

Bloggen, het is al een tijdje hot. En de bedrijven beginnen het fenomeen ook steeds meer te ontdekken en er mee te experimenteren. Het is wel duidelijk, de blog heeft zijn plaats geforceerd in de interactieve marketingmix.

Zeer vreemd vond ik dan ook volgende zin in het laatste nummer van Bizz Magazine (ontdek trouwens hun blog): “.. een bedrijfsblog (mag) nooit deel uitmaken van de marketingstrategie van een bedrijf. We horen al overal public relations-mensen argumenteren dat hun bedrijf het beste is. Dat geloven mensen niet langer”. De uitlating in kwestie kwam uit een interessant interview met Robert Scoble, blogguru van Microsoft laat ons zeggen.

Ik vind dat opmerkelijk omdat het in mijn ogen getuigd van een zeer enge visie op marketing. Marketing is meer dan wasproduct reclame en kan echt wel subtieler zijn. Een bedrijfsblog is niet per definitie egotripperij.

Gezond boerenverstand denk ik dan. Weten dat je moet nuanceren, en ook weten dat alles wat je zegt in relatie tot je bedrijf gebracht kan/zal worden. Je bedrijfsblog ís marketing, of je het nu wilt of niet. Je kunt er maar beter bewust mee omgaan!

De laatste tijd lees of hoor ik mensen die een zekere mate van online schizofrenie ontwikkelen (lees bv het postje en de comments bij Smetty, gewaardeerde collega). Mag je online nog zeggen wat je wilt of denkt, is een veelgehoorde vraag. Mag ik kritisch zijn? Heb ik verantwoording af te leggen tov mijn bedrijf?
Ik heb hier eerlijk gezegd totaal geen problemen mee. Ik ben wie ik ben, en dat is zowel online als offline dezelfde Steven. Ik begrijp dat het voor sommige mensen niet evident is, en ken zeker ook het fenomeen van online persona, waar je als het ware een andere rol speelt en je dus sowieso anders voordoet dan je bent. Maar dat laatste is buiten categorie.

Wil je je privé blog en je professionele leven gescheiden houden: geen probleem. Je hebt hier recht op.
Als je jezelf echter kenbaar maakt als werknemer van een bedrijf, dan ben je, of je het nu wilt of niet, een ambassadeur van dat bedrijf. Je mening kan dan in relatie tot je bedrijf gebracht worden, en alleen al om die rede heb je een verantwoordelijkheid. Wil je dit niet, kom er dan niet openlijk voor uit wie je werkgever is. Wees hier vaag over, dan nog kan je eventuele persoonlijke frustraties of bedenkingen voldoende kaderen en nuanceren.

Een blog heeft trouwens een groot voordeel tov offline communicatie: je kan de tijd nemen om zowel na te denken als te formuleren. Dit is een luxe, maak er gebruik van!

Naar het schijnt mogen we niet meer linken naar de website van MM. Zie rode tekst beneden aan de pagina.
Bizar.

Ik zit het al een tijdje te zeggen tegen iedereen die het horen wilt: 2006 wordt hét jaar van de convergentie. De reikwijdte van deze bewerking gaat voorbij deze post, dus daar kom ik later wel eens uitgebreid op terug. Maar convergentie wil in het algemeen zeggen: samengaan. De specifieke invulling kan vele kanten op gaan.

Eén van deze invullingen is het verspreiden van televisieprogramma’s. Ik heb het daar al eens over gehad in mijn TV 2.0 post. Daar ging het echter vooral over het 2.0 gedachtegoed, niet over de concrete verspreiding.

In het geval van de concrete verspreiding zien we nu 3 (commerciële) voorbeelden aan het convergentielandschap timmeren:

• Via 3G kan je televisie op je GSM bekijken. Proximus zorgt voor een concrete invulling
• Via iDTV kan je programma’s herbekijken. Eén heeft met “Net gemist” een programma-aanbod in de VOD bibliotheek.
• Programma’s betalend aanbieden via bv internet. Talpa heeft dit gelanceerd en noemt het “Programma gemist“. Je kijkt online of download het programma. Een latere koppeling met een vodcasting service (en mikken op bv i-pod of andere mobiele mediaplayers) ligt voor de hand. Via DRM wordt er gezorgd dat enkel betalende kijkers de content te zien krijgen.

Allen zijn ze een eigen invulling van hetzelfde idee: content verspreiden op niet-conventionele manieren kaderend in een businessplan. Op zich is er niets nieuws onder de zon, maar het feit dat men bezig is met het uitrollen van deze diensten, op korte termijn en op verschillende dragers, versterkt mijn overtuiging dat er dingen te gebeuren staan.

Zoals de meeste onder jullie wel weten hebben we in België twee types van digitale televisie: over de kabel, en over IP. Over de kabel is het best te vergelijke met klassieke televisie transmissie, enkel de informatie wordt digitaal getransporteerd ipv via analoge golven, en dat heeft een aantal voordelen. Via IP, Internet Protocol, gebruik je gewoon het internet om televisie te kijken. Niet via je pc nee, gewoon via je tv: de internetkabel gaat in de set-top box en die vertaalt het kanaal naar je scherm.
(more…)

Toegegeven, ik vind het altijd heel boeiend om bij interessante mensen te kunnen binnenkijken. Ik hoop iets te kunnen bijleren en de dingen in een ander perspectief te zien, en zo mezelf dus ook een beetje uit te dagen. Ik vind het altijd interessant om visie te lezen, en als dat dan nog van iemand is waarvan je kan uitgaan dat hij/zij een zeker intellect of ervaring heeft, maakt dat de dingen alleen maar aantrekkelijker. Zoals een CEO dus. Het is een beetje een kwaliteitskeurmerk, niet zoals hier dus

Het initiatief van de Standaard.biz, de CEO blogt, vind ik dan ook een zeer leuk initiatief. CEO’s van allerhande bedrijven, klinkende namen, die steeds een week een forum krijgen. Vaak hebben ze geen ervaring met bloggen, en op deze manier is het een kleine stap om er toch eens mee te maken te krijgen.

Hoewel ik het concept nog steeds geslaagd vind, ben ik een beetje teleurgesteld in de uitwerking. Laten we als voorbeeld de recente bijdragen van Mimi Lamote, topvrouw van SCF/E5-mode nemen. Pas op, ik heb ontzettend veel respect voor mevrouw Lamote en voor wat ze bereikt heeft. Het is dan ook geen persoonlijke kritiek op haar. Maar hoewel de stukken goed geschreven zijn vind ik ze weinig toegevoegde waarde hebben. Het is leuk om te lezen, maar we komen zo weinig te weten over wat haar job nu eigenlijk inhoud. Er staan veel privé dingen bij, en de zakelijke dingen worden eerder oppervlakkig behandeld. Op een CEO blog verwacht ik nu net zakelijke inzichten. Voor de privé informatie zal ik Humo wel lezen.

De stukken van Karel Van Eetvelt (UNIZO) liggen dan wel meer in de lijn van mijn verwachtingen. En George van Nevel was in de aanloop van het marketing congres ook wel interessant. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nu niet meer alle stukken heb teruggelezen, daar neemt de vermoeidheid het over van de ernstige journalist, dus mogelijk heb ik een foutief beeld op basis van de laatste week. Ik beloof plechtig dat ik er nog wel eens helemaal zal doorgaan.
Misschien is er gewoon wat begeleiding nodig?

Helemaal interessant is natuurlijk als de CEO’s hun eigen blog beginnen en het volledig zelf in handen nemen.
De blog van Bart Becks (CEO Skynet) is wel leuk. Er zijn een paar minpuntjes: hij post veel te weinig en ook veel te weinig over zijn job en jobinhoud. Maar daarnaast heeft hij denk ik een mooie balans tussen privé en visie/rede.

Omdat de klassieke 7 wereldwonders gedateerd, en jammer genoeg ook grotendeels versleten zijn worden er 7 nieuwe gekozen. Het kiezen zelf gebeurt in een wereldwijde televoting. Alle info kan je lezen op deze website.

Stemmen voor de wereldwonders, is dat wel done? Ja en nee.

Ja, want de originele 7 wereldwonders waren in feite ook niet meer dan een soort reisgids. Een lijstje van het beste wat de wereld te bieden had, het beste door mensenhanden gemaakt.

Nee, want door zo’n globale stemming wordt het spel herleid tot een publiciteitsstunt waar de betreffende landen veel moeite zullen doen om tot de 7 te horen. Op dat moment is er niet meer sprake van een objectieve stemming en dat is gezien de materie bijzonder jammer.

Bovenstaande dualiteit vinden we ook terug in de shortlist van 21. Je kan er dingen vinden als het Colloseum en de Taj Mahal, maar evengoed het vrijheidsbeeld en het Syndey Opera House.

Zelf zou ik stemmen op de Chinese muur denk ik.

Na al dat gezwets over Web 2.0, mag ik u voorstellen: TV 2.0.

TV 2.0 is voor mij dé manier van televisiemaken van de toekomst. De content staat centraal, en de manier van distributie is irrelevant. De toeschouwer wordt een pelgrim, en hem bereiken de uitdaging.

Natuurlijk speelt internet een grote rol, een niet te onderschatten rol, maar ook een niet altijd voor de hand liggende rol. Niets is gemakkelijker dan alle content op het internet duwen, maar tegelijkertijd blijkt het niet zo evident te zijn. Dat komt natuurlijk omdat er met een aantal factoren rekening gehouden moet worden: inkomstenmodellen, rechten, bandbreedte, bereik, lack of prime-time, ..
Maar alle respect voor initiatieven die het wel doen, zoals VTM dat al jaar en dag zijn nieuws integraal online zet, en het nu ook, in ware TV 2.0 traditie, aanbiedt op PSP.

VTM kan zijn nieuws zonder veel problemen (gratis) online zetten: ze zijn eigenaar van de content. Ondanks dat het een commerciële zender is hoeft het ook niet te vloeken met hun business model. Omdat het op relatief kleine schaal is (één programma, niet heel de zender), voor een nieuwsprogramma dan nog zijn de inkomstenverliezen miniem, terwijl de winst op het vlak van imago oneindig is.

Maar het kan natuurlijk nog straffer. Ik had het in mijn 2e regel namelijk over televisie maken, en niet verspreiden; bewust!
Een echt TV 2.0 programma houdt namelijk rekening met zijn kanalen.

Laat het nu toeval zijn dat we bij onze Nederlands buren en vrienden een zeer goed voorbeeld van een TV 2.0 programma hebben: Mooi weer de Leeuw met, inderdaad, Paul de Leeuw. Mooi weer de Leeuw wordt niet alleen integraal uitgezonden via Internet (ik denk zelfs simultaan als het op tv verschijnt), allé afleveringen zijn raadpleegbaar in het archief. Maar er is meer, en dat maakt het bijzonder, als het programma op tv gedaan is dan loopt het nog een half uur verder via internet! Is dat niet fantastisch? Is dit geen teken van durf, maar ook van inzicht. Inzicht dat je publiek meer is dan de mensen die je toevallig op een bepaald tijdstip rond de buis weet te kluisteren. Durf, niet het minst van de zender, dat je de concurrentie met jezelf aangaat. Dat je geen schrik hebt je publiek te verliezen, maar daarentegen inziet dat paternalistisch de avond voorkauwen een korte termijn oplossing is en vooral een gebrek aan strategisch inzicht is.

Wil je eens een TV 2.0 programma uitproberen. Kijk dan zeker naar de Mooi weer de Leeuw uitzending waar Robbie Williams op bezoek is (en ook K3 for what it’s worth). Zeg nu zelf, is deze uitzending nu niet te fantastisch om te moeten missen omdat je op dat moment toevallig geen tv aan het kijken was?